Duitsland uitgeschakeld! Poulefase niet eens overleefd. Niet verwonderlijk als je zag hoe beroerd ze voetbalden. Heb er geen traan om gelaten, sterker nog: ook bij mij moest ik constateren dat leedvermaak uit de kelder van mijn ziel omhoog sijpelde en bezit van mijn gemoed nam. Vond het eigenlijk alleen zielig voor Kroos, van wie ik als voetballer en als mooie stoere man een liefhebber ben. Jan Boskamp zat bij VI breeduit te glunderen, Jesse Klaver juichte geloof ik harder dan na het bereiken van het klimaatakkoord. Arjen Fortuin in de NRC bracht 1988 in herinnering. Na onze overwinning op de ‘moffen’ (Boskamp) bracht hij de uitslag aan op een Duitse auto. Zo iets deed ik zelf destijds ook. Maar dan achter de ruit van de OAD-bus, die onder mij als reisleider een groep van 46 toeristen terugbracht vanuit Italië naar Nederland. In Italië hadden we de eerdere wedstrijden van Oranje gezien, in een hotel of op een tv’tje van een marktkraam in Rome, toen Van Basten met drie goals persoonlijk Engeland de nek omdraaide. De wedstrijd tegen Duitsland zagen we juist in een voormalig klooster onder de rook van Würzburg, met Duitse mede-gasten. Het werd een onvergetelijke avond. Vandaar dat papier achter de ruit: 2-1 in koeienletters! En bij elke tegenligger met Duits nummerbord wees ik nadrukkelijk naar dat papier. Kinderachtig. Enfin, nu werd Duitsland geveld door Zuid-Korea, toch ook een beetje van ons: vanwege Guus Hiddink en ook omdat na hem – met minder succes, dat wel – nog drie landgenoten hun bondscoach waren: Jo Bonfrère, Pim Verbeek en de onvermijdelijke Dick Advocaat. Zal ik het de Belgen gunnen als zij slagen, waarin wij driemaal ‘faalden’?