Ik kwam in ‘t park de jachtopziener tegen
en vroeg hem naar de stand van het roodwild.
Hij draaide er om heen en trok verlegen
met een schoenpunt raadsels in het grint.

Ik was hem sinds zijn aanstelling genegen
en hij mij wederkerig goedgezind.
Waarom werd ik opeens geheel ontsteld,
of hij reeds maanden iets had doodgezwegen?

Er is er dikwijls éen meer dan ik tel,
zei hij bezorgd en keek me in de ogen.
Waanzin en waarheid lagen in de zijne
voortdurend voor elkander te verschijnen.
De bomen stonden naar ons toegebogen.
Toen klonk ginds op het huis de etensbel.

Gerrit Achterberg

Opdat ik het niet vergeet, terzijde dus: was even in de Action; 1 1/2 meter vóor mij bij de kassa een grootmoeder met zoontje van acht jaar, schat ik.

Zegt het jongetje: “Wat zeg je tegen een gestresste Spanjaard? Ontspanje! “. Zelf verzonnen , zei hij desgevraagd.