Ik ben al een tijdje abonnee van de onlinekrant De Correspondent, bedacht en geleid door Rob Wijnberg, een verfrissend intelligente jonge journalist. Hij schreef onlangs een commentaar op het besluit tot bombardementen in Irak, met Nederlandse inbreng en Syrië, zonder onze inbreng. Hij vraagt zich af of die bombardementen wel het vereiste doel bereiken, wijst op de oliebelangen en op de kracht van IS vanwege hoge jeugdwerkloosheid in de regio, de vooruitzichten van hemelse beloning en het daadwerkelijk lenigen van nood, zoals armoede etc. Het grote voordeel van De Correspondent is dat iedereen direct kan en mag reageren. Bij een papieren krant moet je maar afvragen of je ingezonden stuk geplaatst wordt. Bij Trouw heb ik al een paar keer m’n neus gestoten en daar begin ik niet meer aan. Hieronder mijn reactie op Wijnbergs stuk
Een goed artikel, dat tot verder nadenken stemt en verder kijkt dan de neus-van-de-korte-termijn. En recht doet aan het verschrikkelijk dilemma. We kijken het kwaad recht in het gezicht en het wekt woede wekkende afschuw. Wat te doen? We herdenken dat we 70 jaar geleden ook hier met een duivels kwaad te maken hadden. Het kon niet anders dan dat met inzet van wapens gekeerd en bestreden en uitgeroeid moest worden, met helaas ook soms te veel en te onnodig (Dresden bijv.). Soms moet je de duivel met Beëlzebul uitdrijven. Toen werd echter wel één front gevormd met de Sovjet Unie, geregeerd door een evengrote boef als A.H. Poetin is geen Stalin, eerder een tsaar, maar houdt zich nu op de vlakte. Dat lijkt me politiek gezien in deze situatie bepaald niet onbelangrijk. De verwijzing naar onze oliebelangen is terecht en de daarmee gepaard gaande selectieve actievoering, waar het onrecht betreft. Toch is het verdedigen van belangen niet vreemd, dat doen we op persoonlijk vlak ook, doen we nationaal ook binnen Europa, doet Europa t.o.v. Amerika etc. Het hemd is nader dan de rok: zie De rijdende rechter. Het getalm met invoering van alternatieve bronnen heeft natuurlijk ook te maken met een gevecht om belangen. De jeugdwerkloosheid is zeker een goed punt. Echter vlak er boven staat Europa met ook hoge cijfers. Die wat ons land betreft het meest te vinden is volgens mij onder allochtone, vaak islamitische jongeren, met de nodige onrust, overgang naar radicalisme en emplooi in de criminaliteit. Maar Europa is al heel lang getraind in democratie: de macht van het zwaard is veranderd in de macht van het woord. Daar zijn dan ook oorlogen voor gevoerd. Om als beweging te winnen heb je niet alleen wapens van geweld nodig , maar ook wapens die je draagvlak vergroten en mensen iets bieden voor de korte termijn en de langere, ja zelfs eeuwige termijn. Het succes van het christendom in de eerste eeuwen was voor een groot deel ook te danken aan het bieden van een sociaal perspectief hier en nu: gelijkwaardigheid, armoedebestrijding, respect voor de doden etc. wat IS is nu ook doet. Bestrijding van IS vraagt dus ook meer dan bombardementen. Europa zou 70 jaar geleden niet kunnen wederopbouw zonder Marshallplan. Dat in het Westen meer leeft dan veiligstellen van economische belangen bewijst Afghanistan, maar het laat tevens zien dat er wel een zeer lange adem voor nodig is, eindeloze inzet en groot geduld. Zulke missies kunnen pas slagen als ze langer duren als parlementen nu steeds beslissen. zeker, omdat nogmaals de traditie van de macht van het woord historisch geen sterke papieren heeft. Het bijbelwoord van zwaarden omsmeden tot ploegscharen is gemakkelijker gezegd dan uitgevoerd, maar mag wel doel en leidraad zijn. En misschien moet je nu helaas wel beginnen met zelf zwaarden in te zetten.